"Never says forever, for nothing stays ever...
Love, beauty fades...living or non-living, later or soon...dies"
Love, beauty fades...living or non-living, later or soon...dies"
Sana lahat ng bagay sa mundo lalo na yung mga magaganda't mabubuti ay maging forever. Bakit kaya some good things never last?
Ewan ko ba...sadya yatang ganito ang buhay na gusto ng Diyos para sa atin...isang buhay na punong-puno ng katagang PAGBABAGO....
Parang tayo noon...masaya. Hindi ko maipaliwanag ang happiness na naramdaman ko noon, noong tayo pa ang mag-bestfriend. Pinagtagpo tayo ng pareho nating pangarap...ang musika. Hilig ko ang pagkanta habang ikaw naman ay nag-gigitara. Wala na akong mahihiling pa noon dahil nagkaroon ako ng kaibigang handang dumamay sa bawat segundo ng aking buhay. Studies, love, personal problems...parang andaling i-solve pag kasama ka. Tawag nga sa atin noon kambal-tuko dahil halos hindi na tayo naghihiwalay. Lagi naten sinasabi "all for one, one for all" dahil lahat ng meron ka, meron din ako at lahat ng meron ako, meron ka rin. Kulang na nga lang magkapalitan tayo ng mukha dahil ultimo bag, sapatos, kulay ng damit pareho tayo. Naalala ko pa pati crush pareho tayo tapos ikaw ang niligawan. But i accepted it kase that's what friends are for. Pero nakonsensya ka kaya binasted mo agad. Kaya happy tayo uli.
Kaya lang akala ko forever na tayong magiging magkaibigan. May ibang plano pala ang Diyos para sa atin....kase ngayon, wala kana...iniwan mo na ako. Akala ko sapat ang pagmamahal para magpatawad at maisalba ang pagkakaibigan...hindi pala dahil napakahirap para sayo ang magpatawad...ni hindi mo rin ako binigyan ng pagkakataon na magpaliwanag. Hindi kita masisisi. Hanggang ngayon dala ko parin ang bigat sa dibdib sa pagkawala mo. Alam ko ito ang kapalit ng nagawa ko at naiintindiha kita. Noon pa man alam ko na posibleng mangyari ito pero hindi ko napaghandaan. Ngayon, nabubuhay na lang ako kasama ang mga alaala mo...isang kwento ng masayang pagkakaibigan...mga alaalang puno ng pagmamahal, kabiguan at aral na ibabahagi ko sa mga magiging anak ko.
Ang pagkakaibigan naten noon ay parang isang bulaklak. Gaano man ito kaganda at kakulay, pag nagtagal, kumukupas din at namamatay. Ang friendship gaano man katotoo, darating din ang oras na magkakahiwalay to face each others life. Ngayon, malungkot man ako sa pagkawala mo, alam ko hindi parin ako nag-iisa dahil may isang laging nasa tabi ko at handang magpatawad sa mga taong nais bumangon sa pagkakadapa...walang iba kundi si God. He will be our only bestfriend...FOREVER.
Ewan ko ba...sadya yatang ganito ang buhay na gusto ng Diyos para sa atin...isang buhay na punong-puno ng katagang PAGBABAGO....
Parang tayo noon...masaya. Hindi ko maipaliwanag ang happiness na naramdaman ko noon, noong tayo pa ang mag-bestfriend. Pinagtagpo tayo ng pareho nating pangarap...ang musika. Hilig ko ang pagkanta habang ikaw naman ay nag-gigitara. Wala na akong mahihiling pa noon dahil nagkaroon ako ng kaibigang handang dumamay sa bawat segundo ng aking buhay. Studies, love, personal problems...parang andaling i-solve pag kasama ka. Tawag nga sa atin noon kambal-tuko dahil halos hindi na tayo naghihiwalay. Lagi naten sinasabi "all for one, one for all" dahil lahat ng meron ka, meron din ako at lahat ng meron ako, meron ka rin. Kulang na nga lang magkapalitan tayo ng mukha dahil ultimo bag, sapatos, kulay ng damit pareho tayo. Naalala ko pa pati crush pareho tayo tapos ikaw ang niligawan. But i accepted it kase that's what friends are for. Pero nakonsensya ka kaya binasted mo agad. Kaya happy tayo uli.
Kaya lang akala ko forever na tayong magiging magkaibigan. May ibang plano pala ang Diyos para sa atin....kase ngayon, wala kana...iniwan mo na ako. Akala ko sapat ang pagmamahal para magpatawad at maisalba ang pagkakaibigan...hindi pala dahil napakahirap para sayo ang magpatawad...ni hindi mo rin ako binigyan ng pagkakataon na magpaliwanag. Hindi kita masisisi. Hanggang ngayon dala ko parin ang bigat sa dibdib sa pagkawala mo. Alam ko ito ang kapalit ng nagawa ko at naiintindiha kita. Noon pa man alam ko na posibleng mangyari ito pero hindi ko napaghandaan. Ngayon, nabubuhay na lang ako kasama ang mga alaala mo...isang kwento ng masayang pagkakaibigan...mga alaalang puno ng pagmamahal, kabiguan at aral na ibabahagi ko sa mga magiging anak ko.
Ang pagkakaibigan naten noon ay parang isang bulaklak. Gaano man ito kaganda at kakulay, pag nagtagal, kumukupas din at namamatay. Ang friendship gaano man katotoo, darating din ang oras na magkakahiwalay to face each others life. Ngayon, malungkot man ako sa pagkawala mo, alam ko hindi parin ako nag-iisa dahil may isang laging nasa tabi ko at handang magpatawad sa mga taong nais bumangon sa pagkakadapa...walang iba kundi si God. He will be our only bestfriend...FOREVER.
This comment has been removed by the author.
ReplyDeletehmm.. i dont believe in forever. really.. i now na everything has its end..
ReplyDeleteang sad nmn nyang story mo.. sana maayos. coz mahirap mawalan ng bestfriend..
nakakalungkot pero oo nangyayari nga yan.. mawawalan ka ng kaibigan dahil sa di pagkakaunawaan o dahil sa nasaktan nyo ang isa't-isa..
ReplyDeletesabi nga nila, nothing is permanent in this world but change.. kaya di rin natin hawak ang desisyon ng isang tao kahit pa nangako ito ng FOREVER..
i hope ok ka na.. mahirap talaga ang mawalan ng kaibigan, pero at least you have good memories that you can remember di ba?
ako naniniwala na ang tunay na pagmamahal could last forever. basta alam ko mararaming sasalungat pero.. wala akong pakialam. parang ako pag nagmahal.. magpakailanman.. mawala man yung tao.. ang pagmamahal andun pa rin...
ReplyDelete>PARISUKAT> yah i respect ur point of view, kanya-kanya naman talaga yan ng pananaw =) para sken din naman forever still exist, and that's the love of God =) tnx for dropping by =)
ReplyDelete